Vandaag toch maar even het resort ontvlucht voor een tochtje met de tuktuk. Ik had op Tripadvisor gezien dat er in de buurt een kokosnoten plantage was met uitleg over alles wat met de vrucht te maken heeft. Nou leek me wel een leuk intermezzo. Na 10 minuten kwam ik bij een vervallen hek, met een vervallen scheefgezakte receptie waar ik een kaartje moest kopen. (€0,50) Behalve de kaartjesmevrouw was er niemand te bekennen. Ik dacht echt dat er niks te beleven zou zijn. Ik vroeg of er misschien een plattegrondje was of zo, maar de mevrouw verstond geen Engels. Ik gebaarde met mijn handen in de lucht en een vragende blik waar ik naartoe moest. Toen ging er een lichtje branden en pakte ze haar mobile en begon druk te praten. Daarna werd het stil en stonden we elkaar een beetje aan te staren. Na een tijdje kwam er een hinkende jongen met zo’n lief aandoenlijk gezicht dat ik hem meteen wel had willen opvreten! Dat was de gids, maar ook die sprak geen woord Engels. Maar ja, ik ben wel wat gewend door al dat reizen, dus met handen en voeten vond er toch enige communicatie plaats. We liepen tussen de kokospalmen door naar een plek waar de noten werden bewerkt. Misschien wel leuk om te weten dat het woord kokos van het Portugese coco komt, wat aap betekent. Bovenaan de noot zitten drie weke plekken waardoor nieuwe spruiten naar buiten komen en die plekken lijken precies op een apengezicht. En het synoniem voor kokos is ook wel klapper. Dat komt van het Maleisische kelapa.

Werkelijk alles van de palm wordt gebruikt. Natuurlijk de nogen voor de melk en het vruchtvlees. Dat is om zo te eten, maar hier lag het keurig in stukjes gehakt in de zon te drogen, waarna er daarna olie van wordt geperst. De vezels om de noot worden gebruikt voor touw, bezems en kokosmatten. Er stonden een paar fietswielen waaraan de vezels werden bevestigd. Iemand draaide aan de trappers en dan werden de vezels als het ware tot een draad gesponnen. Ook was er een schuurschijf waarbij het harige gedeelte van de noot af werd geschaafd. Daarna houd je een prachtig glimmende bast over waar ze dan allerlei leuke voorwerpen van kunnen maken. Een gedeelte van de bast wordt vermalen tot compost. Al met al was het heel leuk om dit allemaal in werking te zien. Op de terugweg deed mijn gids ineens zijn broekspijp omhoog! Ik schrok me rot, want ik keek ineens tegen een kunstbeen aan! En daarna toonde hij mij twee behoorlijk verminkte armen! Brommerongeluk! Nou ja, dat had hij voor mij allemaal niet hoeven doen, ik zou hem toch wel een fooitje geven. Wat mij hier zo opvalt is dat bij alles wat de mensen voor je doen ze meteen beginnen te stralen. Je krijgt steeds het gevoel dat je de enige op aarde bent waarvoor ze zich zo inzetten. Ik had vreselijke trek in koffie, dus toen ik weer bij de tuktuk was (ja ja ze wachten op je!) zei ik dat tegen de bestuurder. Nou hij wist wel een plekje. Wij tuffen en tuffen. Ik had geen idee waar ik terecht zou komen. Na allerlei weggetjes en paadjes over gehobbeld te zijn kwamen we bij een hek. Hij toeterde en het hek ging open. Hij tufte de binnenplaats op en ik kwam op een paradijselijk plekje terecht. Een huis met een veranda met leuke zitjes. Het bleek Abi Holiday Inn te zijn. Een klein guesthouse met 5 kamers. Ik moest gaan zitten en kreeg na een tijdje iets wat op koffie leek. Het was warm en nat en lekker, maar het smaakte totaal niet naar koffie. 3 dames keken vol verwachting toe of ik het lekker zou vinden. Nou dat vond ik natuurlijk. Het bleek een brouwsel van gember, koriander en nog zo wat van dat spul. De dames spraken Engels en waren alle drie voorzien van een hypermoderne mobile. Het guesthouse staat ook op Booking.com en op FB!

Ze vertelden dat ze vijf jaar geleden helemaal opnieuw zijn begonnen, nadat de oorlog en de tsunami alles wat ze bezaten hadden vernield. Ze hadden een guesthouse aan zee, maar de schrik zat er nog zo in dat je nu maar een stukje landinwaarts zijn gegaan.

Er is nu wel een tsunami waarschuwingssysteem hier aan de kust en je ziet overal borden met evacuatie erop.

Met dikke zoenen werd afscheid genomen, nadat ik hen had beloofd om flink reclame voor hun guesthouse te zullen maken. Bij deze!

Nu ben ik weer verder gegaan met luieren, maar morgen is het weer tijd voor aktie!!!!!!