Daar stond ik dan om 10.45 uur met mijn spullen op het station. De trein zou om 11.00 uur vertrekken. Ik had wel een kaartje, maar geen genummerde plaats of zo. De stationnetjes zijn hier zo huiselijk met overal bloembakken met geraniums en ander Intratuin spul. Er stond een gezellige mix van backpackers en locals. Af en toe werd er wat omgeroepen wat volledig aan mij voorbij ging. Kennelijk zeiden ze dat de trein vertraging had, want om 11.30 uur was hij er nog niet. Maar....... om 12.00 uur kwam hij luit fluitend de hoek om. Nu werd het spannend. Zou ik een zitplaats aan de binnenkant van de trein kunnen bemachtigen???? Op het dak heb je natuurlijk een mooier uitzicht, maar dan moet je steeds zo bukken in die tunnels. Maar ik had geluk: ik stond precies bij een deur, waar heel veel mensen uitstapten, dus ik kon bijna als eerste naar binnen glippen en op een stoeltje bij het raam neerploffen! Er zaten geen mensen op het dak en ze hingen ook niet buiten de trein, alleen zaten ze wel in de deuropening. Alle ramen en deuren bleven de hele reis open. De trein zou heel goed als voetbalsupporterstrein kunnen fungeren: werkelijk geen blind paard kon er kwaad doen! Het zag er zo haveloos uit en ik reisde toch tweede klas. Wat ook meeviel was dat er geen levende have werd vervoerd. Dat heb ik ook wel een paar keer meegemaakt dat er kippen, geiten en schapen om je voeten liepen, maar nee, het ging er allemaal heel beschaafd aan toe. De trein zette zich in beweging en een van de mooiste treinreizen, die ik ooit heb meegemaakt, kon beginnen. Hij slingerde zich als een grote slang door het onvergetelijke landschap. Langs enorme theevelden, keurig bewerkte akkertjes, stukken jungle, watervallen en bloemen, heel veel bloemen! Omdat de trein langzaam omhoog ging werd de temperatuur steeds aangenamer. Niet te warm en niet te koud. Geen wonder dat er overal van die oude Engelse landhuizen te zien waren met van die houten kozijnen met kleine ruitjes en erkertjes. Tja die rijke Engelsen wisten het wel! En dan nog zo’n sprookjesachtig weelderigde tuin eromheen!!!! Praaaaaachtig! En dan op de achtergrond steeds dat rustgevende kdeng, kdeng geluid. Heerlijk is dat. In elke wagon kun je koffie kopen en kleine hapjes, maar ja, zie die plek maar eens te bereiken met al die opeengepakte mensen. Maar geen nood, de jongens van de catering wurmen zich met thermoskannen en manden versgebakken samoza’s, beignets en noem maar op door de menigte heen. Jullie kunnen je vast wel iets voorstellen van het parfum in de trein! Laat ik me mild uitdrukken: ik was blij dat de ramen en deuren openstonden ;-). Maar oh wat was het landschap mooi. Van mij had het nog uren mogen duren, maar na 4 vier was ik in Haputale,het station, waar ik er uit moest. Ik zat nu op 2000 meter hoogte en het was enorm gaan misten. Je kon bijna geen hand voor ogen meer zien. Ik wurmde me richting uitgang met mijn koffertje en rugzak. Maar wat bleek toen de trein stilstond: er was geen treeplank en de afstand van de vloer van de wagon naar het perron was zeker 80 cm. Ik kreeg het een beetje benauwd, want hoe moest ik nou uit die trein komen met mijn spullen, ik kon me nergens aan vasthouden. Maar geen nood, een paar mannen, die er meteen uit waren gesprongen pakten eerst mijn koffer aan en daarna werd ik op het perron getild. Over hoffelijkheid gesproken! Mijn airbnbtje lag nog net niet op de rails, maar het scheelde niet veel. Ik hoefde dus maar een paar meter te lopen. En dat was maar goed ook, want het begon enorm te hozen. Ik kwam droog aan en de eigenaren van de airbnb hadden naast hun huis een piepklein restaurantje, dus ik had alles bij de hand. En weer zaaaaaalige curry.

Vandaag ga ik weer tuktukken om de omgeving nog wat beter te verkennen. Het is weer schitterend weer.