Tja, en toen was het even helemaal mis. Ik had maandagavond heerlijk pittige currie gegeten in het restaurantje bij de rails. Gezellig gekletst met de eigenaar en daarna lekker naar mijn bedje toe. De volgende dag zou ik om 11.00 uur opgehaald worden voor een jeepsafari en daarna 2 overnachtingen in een safaritent in het natuurpark.

Om 03.00 uur werd ik wakker van een vreselijke hoofdpijn. Oh oh, migraine. Dat heb ik al minstens 15 jaar niet meer gehad en nu zo out of the blue was het daar. Maar zo erg had ik het nog nooit gehad! En dan het onvermijdelijke overgeven. Ook nog nooit zo heftig gehad! Mijn slokdarm was helemaal de weg kwijt: i.p.v. van boven naar beneden bleef hij maar van beneden naar boven werken. Het bleef maar doorgaan, ook al kwam er niks meer uit. Na de tiende keer kreeg ik het gevoel dat mijn slokdarm mijn hele keel dichtdrukte en ik kreeg ook vreselijke last van mijn nek, door de enorme druk die er ontstond. De tussenpozen tussen het overgeven werden wel wat langer, maar ik kreeg het steeds benauwder. Ik ben toen naar de eigenaar gegaan. Die zag meteen dat het niet goed was. Eerst kreeg ik een Sri Lankaanse krant, die ik op mijn borst moest leggen en daarna maakte zijn vrouw een drankje, wat ik op moest drinken. Bij de eerste slok vloog ik zowat tegen het plafond, zo’n pijn deed het in mijn keel! Het was citroensap met iets erdoor. Ik werd in een tuktuk gedouwd en we tukten naar de dokter. Het was een klein gebouwtje waar een stuk of 20 mensen op plastic stoeltjes gedwee zaten te wachten tot ze aan de beurt waren. Het was een haveloos gebouwtje met afgebladderde muren, overal boeddhabeeldjes met flikkerende lampjes erom heen. Het was er snikheet, ondanks de ventilator. Damith (de eigenaar) ging smoezen met een verpleegster en ja hoor, ik mocht meteen doorlopen naar het heilige der heiligen. Ik voelde me vreselijk opgelaten dat ik voor al die andere mensen mocht, maar ja, ik had het zo benauwd, ik dacht echt dat ik zou stikken als er niet snel wat gebeurde. Alle hokjes stonden in open verbinding met elkaar, dus ik ging de hoek om (letterlijk niet figuurlijk gelukkig) en daar zat een soort Prem Radhakishun, 2x zo dik achter een bureau waar geen leeg plekje meer te vinden was. Alles lag vol met boeken, papieren, mappen, instrumenten. Ook de wanden waren stampvol met kasten met uitpuilende dossiers. Ook weer van die flikkerende lampjes bij die boeddha’s. Naast hem stonden drie engeltjes van meisjes in smetteloos witte rokjes, kniekousjes, schoentjes, en een kapje op het ravenzwarte haar met 2 vlechtjes. Prem communiceerde met hen in 1 lettergrepige zinnen. Als hij iets bromde dan schoot 1 van zijn angels op een bepaald instrument, of papier af en gaf dat aan haar boss. Prem was nog met een patiënt bezig. Daarna was ik aan de beurt. Ik moest me langs de angels wurmen en achter Prem’s brede rug om. Ik wilde me even voorstellen, dus ik stak mijn hand uit, maar hij reageerde niet en sprak tegen mee met de volzin:”sit” Ik moest plaats nemen op een krukje naast hem. Gelukkig kwam er wel Engels uit! Ik moest uitleggen wat de klacht was en toen begon het onderzoek: als hij iets bromde kwam er een angel met een apparaat, bijv. de stethoscoop. Prem bromde tegen mij:”omdraaien- slikken-bukken-koorts. Ik deed en zei braaf alles wat hij vroeg. Toen kwam er een angel met een soort ooievaarsbek. Jeetje dacht ik, hij zal toch wel begrepen hebben dat het om mijn keel gaat, want ik weet dat een ooievaarsbek voor heeeeel wat anders is bedoeld! Maar nee, ik moest mijn mond open doen en een angel duwde die bek in mijn mond en een andere angel lichtte het geheel bij met een soort zaklantaarntje en Prem keek en zag dat het niet goed was. Ik moest meteen weer overgeven met dat ding in mijn mond. Ik dacht echt dat ik stikte! Afschuwelijk! Om kort te gaan (;-) : ik lag open, tenminste mijn keel. Er waren allemaal wondjes in mijn keel ontstaan door het vele overgeven. (Misschien droeg de hete currie ook wel een steentje bij) Prem begon toen ineens heel veel te zeggen in het Singalees tegen een oudere verpleegster. Die schreef alles in een groot boek. Prem gebaarde dat ik op moest staan en naar de verpleegster moest gaan. Ik stamelde nog “Thank you”, maar hij was al met de volgende patiënt bezig. Ik kreeg van de verpleegster 6!!!!!! zakjes met pillen en een flesje met een drankje. De zakjes waren met de hand vervaardigd van restjes papier. Op de zakjes stond wanneer ik de pillen moest innemen en hoeveel per soort. Het kwam neer op 9 pillen per keer, 3 maal daags. Mijn god, ik die nooooooooit 1 pil slik!! Tja en toen kwam de rekening: ik was verzekerd, dus ik hoopte alleen maar dat ik genoeg roepies bij me had om contant te betalen, omdat ik nergens een pinapparaat kon ontwaren. Wat denk je? 1000 roepies! €5,00!!

Gauw weer in de tuktuk, want het busje zou zo komen om naar het natuurpark te gaan. In het busje zaten al 4 mensen. Toen ik uitlegde dat ik niet lekker was mocht ik achter in het busje liggen en hebben ze me eerst naar het tentenkamp gebracht en zijn de anderen de jeepsafari gaan doen. Ik was alleen in het tentenkamp, omdat alle gasten meestal tegen de avond aankomen. Het personeel was heel zorgzaam voor me. Ik kreeg water en allerlei hapjes, maar ik werd alleen al misselijk als ik ze zag. Ik ben eerst al die pillen gaan uitzoeken, want omdat de zakjes gewoon open waren was er een aantal pillen uitgevallen en ik wist bij god niet wat bij wat hoorde. Er stonden geen namen op, ze hadden allerlei kleuren, om van een bijsluiter nog maar te zwijgen! De medicijnen waren voor drie dagen. Ik heb maar wat bijelkaar geraapt en ingeslikt. Toen ben ik als een blok in slaap gevallen in mijn luxe safaritent met wastafel, douche en toilet.

Tegen de avond werd ik wakker en voelde me een stuk beter. Geen hoofdpijn meer, alleen wel een enorme keelpijn. Toen zag ik pas op wat voor een sprookjesachtige plek ik terecht was gekomen. Midden in de jungle, allemaal tenten. Binnen had ik een klein elektrisch lampje, maar buiten werd alles verlicht met olielampjes en toortsen. In het midden brandde een groot vuur en daar werd voor de gasten een barbecue gehouden. Ik heb geen hap kunnen eten. Ik heb alleen een beetje lauwe thee gedronken. Ik ben bang dat ik voor de rest van de vakantie aangewezen ben op Molenaarskindermeel, Brinta en meer van dat babyspul. Maar ja, ik ben er weer en dat is het belangrijkste.

De volgende dag hebben we nog een olifantenopvangcentrum bezocht. Daar worden weesolifantjes opgevangen en gewonde olifanten. We konden naar het voeren kijken. Eerst krijgen ze een trechter in hun slurf, waardoor melk naar binnen wordt gegoten en daarna beginnen ze aan het bladeren en takken diner. Je kon merken dat ze het gewend waren, want alles verliep heel ordelijk.

Vandaag ben ik Beruwalaaangekomen. Dat ligt in het zuidwesten van het eiland. Niet met het openbaar vervoer, maar ik heb me heel luxe laten vervoeren met een taxi. Ik kon het even niet opbrengen om weer alles te gaan uitzoeken. Ik zit hier goed tot zaterdsg in een supermooi resort: Palms. Ik vond dat ik dat even had verdiend.